Elifçe Şiiri - Yorumlar

Merhaba, şimdi nasılsın deyip hatır sormak geldi içimden:)

Nesir gibi ama çok güzel yeniden hatırlattı zamanın acımasız olduğunu, ve insandan geriye bir hoş seda kaldığını.

Yüreğinize sağlık.
Sevgilerimle…

Hadi uzatalım ellerimizi DOSTLUĞA,SEVGİYE, KARDEŞLİĞE...
Açalım kapılarımıza sonuna kadar...Çıkıp gitsin kinler,düşmanlıklar,içeri girsin güzellikler...

ÖZGÜRLEŞELİM BİZ.......

Gelecekten kaygılıyım,
insanlar hırslarını artırırsa,
gelecekten umutluyum,
insanlar çıkarsız sevgi elbisesini giyinirlerse,

Kutlarım Hocam
Değerli kaleminizden nice şiirlerinize,
Sağlıcakla şen ve esen kalınız,
Saygı ile.

Hümeyra şiirini, öyküsünü yazmış gitmiş. Geri dönüp güzelim yorumlara bakmamış bile... :)

Güzel bir söyleşi içten mırıldanmalar
Insan büyüdükçe içinde bir yerde bazı duyguları küçülüyor hayatin ona yüklediği sorumluluklar ve çevresindeki rol modelleri taklit etme alışkanlığı insanin içindeki insani duyguları zedeliyor ve malesef hayatin anlamini kavrayamiyoruz hatta kimimiz bir anlami olduğunun farkina bile varamıyor.
AMA bazı anlarda o duyguların ruhumuzun derinliğinde bir yerlerde hala var olduğunu ve kendi halinde bize çok karışmadan yaşadiğini hissettiğimiz oluyor böyle anlarda aciz bir insan olduğumuzu hatırlıyoruz
Saygı ve sevgilerimle öğretmenim

Pabucu eskimiş ama yinede giyen çocuklar gibiyiz.
İçinde bulunduğumuz dışımıza çıkınca ilan ediyor.
Sözümüzden çabuk geçtiğimizi.
Demek oluyor ki, ne divane ne biz oluyoruz.
Ardımı döndüm zamana.
İlkin hıçkırık duyuldu.
Ardımda hüngür hüngür ağlayan beni gördüm.
Ayaklarıma kapandı bir Estağfirullah.
Dizlerime başına yasladı kalbim.
Ne olur dön bana diyen.
Beden ile ruhun yolculuğunda.
Titreyerek konuşan hep sevgiydi.

Nasiplendik elhamdulillah, aşkınız daim olsun.
Allah’a emanet olun.
Yüreğinize sağlık

Kişisel içtenlik yaşam kadar sade, yaşam kadar duru olursa gerçekler
çok yakmıyor insanın canını. Tatlı bir ifadenin, yetenekli bir betimlemenin
duygusallığındaki başarılı imleme...İnsan ve zaman, analtılacaksa anlatılsın tamam.
Başarılar..

Ne içten, ne tatlı bir söyleşi...
İnsan düşündükçe uzaklaşıyor tüm tanıdıklarından, yaşam dediği
ilişkilerin tümünden. Şu baş/başa kalması insanın kendisiyle, şu iç
huzurunda ulaştığımız dinginlik, doğrularımızı yanlışlarımız kimsenin
söylemesine gerek kalmadan anlamış olmamız, doğal akışına bırakmak
zamanın getirip götürdüklerini ve alacağımız huzur dolu en derin soluk...
İçiyle dışı bir olan insan, varsın nasıl geçerse geçin zaman... Başarılar.

Güzel öğütler. Ama zaten ben ömrüme hep sevdiklerime ayırdım. Hiç kendim için yaşamadım ki?... Bir de kendi öz eleştirinizi yapın. Fakat tarafsızca... Geri dönüp bakın lütfen... Kendiniz için yaşadığınız kaç gün var bu güne kadar. Ben de diyorum ki, inadına, kendim uygulayamayacağımı bile bile...

HADİ... BİRAZ DA KENDİNİZ İÇİN YAŞAYIN. BARİ BUNDAN SONRA...

Kutluyorum Hümeyra öğretmenim...Nicelerine, sevgimle....

Ne çok mırıldanırız biz öyle.. 'İç kulağımıza' ama... Bir o duyar, o nedenle hemen unuturuz..
Merak ederim ben de.. Az önce anımsadığım, hafifçe gülümseyip kendimden bile kaçırdığım o tebessüm nedendi?
Eminim 'unutulmazlar içinde kalan' bir yaramazlık, bir yaşanmışlık, belki ta okul yıllarından kalan hoş bir anıydı...
Ama unuttum işte!
Ya da bir hüzün dalgası.. Hiç yoktan kararan hava.. Yüzümde gezinen acının gerilişi... İç geçirmenin bile sessizliği.. O niyeydi?

Dedim ya Öğretmenim.. 'Mırıldanırız biz....' O anda yakalandık, yakalandık.. Yoksa unutulur gider, dünde kalanlar..
O anı anımsatacak bir başka güne kadar...

Özgürleşelim... Hiç olmazsa kendi dünyamızda...

Etkili bir anı/deneme.. Tebrikler Öğretmenim..