Gülümsememi unutmamak için direniyorum.
Hayat neydi' nasıldı?
İnsanlar neredeydi?
Bilmiyorum!!!
Hala gülümsemenin basit ama olağanüstülüğüne sığınmış bir şekilde bekliyorum.
Çektim elimi eteği herkesten!
Hiçbir şey yokmuş gibi yaşamak,
Her gün yeniden başlamak hayata.
Herkes bilmez bunun sancısını!
Canı çok yananların, hayata tutunuş çabalarını!
Kimisi deliliğe vurur acılarını,
Kimisi güzel kahkahalara,
Bugün kalan tek kanadımı da kırdılar.
Artık özgürce uçamayacağım göklerde...
Bugün olan son umudumu da aldılar benden.
Kimsesiz kalakaldım şu yabancı dünyada.
Göklerde özgürce salınamayacağım.
Denizin dalgalarıyla dans edemeyeceğim.
Senin bu gecelerle derdin ne be ey kadın!
Yaşamını yarılamışken,
Yürürken hayatın sonuna doğru..
Senin bu gecelerle bitiremedin acı bağ ne ey kadın!
Çocuk gibi gecelerden korkuşun,
Gözyaşlarını bitmek bilmeyen pınarlar gibi akıtışın,
Kahvenin bile kafeinsizini yapmışlar benim gibi çok tüketenler için...
Neymiş tansiyonu yükseltirmiş çok kahve içmek he bir de çarpıntı yaparmış.
Arkadaşlarım ‘sen kafeinsiz kahve iç’ dediler sağ olsunlar düşünürler beni.
Peki ‘insanlarında kafensizi var mı? ‘ dedim arkadaşa..
Şaşırdı! ‘nasıl yani’ dedi.
-Beni içtiğim kafeinli kahveler değil,
Ruhumuzu doyuramadığımız bir çağa denk geldik!
Bu başlığın ne anlatmak istediğini hepimiz anlasakta bir yolunu bulupta doyuramadık o ruhları!
Maddenin mananın önüne geçtiği,
Senin de onlardan olduğunu anladığım gün,
Cebimde kalan son umudu da,
Çıkarıp attım okyanuslara.
Heybemde ki son aşk kırıntılarını,
Savuşturdum göçmen kuşların yorgun kanatlarına...
Ve sen dedim;
Sessizliktir benim adım bu aralar!
Susuyorum!
Büyük büyük heceler biriktiriyorum...
Kime, neye olduğunu bilmeden küsüyorum.
Kimseye eyvallah etmeden gidiyorum...
Sonsuzluğa diktim hedefimi,
Susuyorum!
Büyük büyük heceler biriktiriyorum...
Kime, neye olduğunu bilmeden küsüyorum.
Kimseye eyvaAllah etmeden gidiyorum..
Sonsuzluğa diktim hedefimi,
Ölümsüz olsun istiyorum ruhum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!