Elif Şahin Şiirleri - Şair Elif Şahin

Ve inecek gece kelimelerin öldüğü yere
Önce noktasız suslu puslu cümleler
Sonra talim
Arap atı terinde haya

Bir boran, bir dağ, bir zell gömülecek

Ay yakasım var
Ve güneş söndüresim
En dingin fırtınalarım
Ve en fırtınalı dinginliklerim arasında
Bir yerlerde sıkışan
Ben-liğim miydi bende olmayan?

Sahne aynı
Mekan aynı zifiri akşamlar
Yittiğinde gözlerin gözlerimden
Kış geceleri kadar karanlık geçer bahar
Ve sıyrılıp sahibini arar
Son noktaya mahkum kalan mısralar

Gönülde aşk terennüm
Oysa masallar şehri değil Bağdat
Mor renkli akşamlar, kördüğüm
Bir duvar dibinde,ağlıyor şehrazat

Mavzer altında dolanma Mecnun

Duyumsayamaz artık
Top görmüş gövdeler aşkı
Gülleler gönlünü vurdukça
Ateşkes ağlar gözleri
Ne yivli minareler yerinde
Ne süt mermerleri

Dudaklarının kırmızısı
Dolanır damarlarımda

Düş dolu sokaklarım
Yıldızlar giyinmiş gece
Bulut kokusu havada

Aşk duyguların en karaktersizidir. Her an başka bir duyguya dönüşebilir. Bir bakmışsın şefkat bir bakmışsın nefret olmuş.
Bazen çocukça başını yaslayacak bir omuz, bazen hesapsız söylenen kelimelerini boğacak dudaklar. Bazen Hera’nın vahşi gözleri, bazense Brütüs’ün kanlı hançeridir aşk.
Aşk cesurdur, soğuk bir telefonun öbür ucundayken. Mesafeler azaldıkça korkudan titrediğini hissedersiniz.
Aşk bir kanun kitabı kadar sıkıcı ve içinden çıkılmazdır. Ama asla onun kadar legal değildir.
Aşk sorumsuzluktur en ağır sorumlulukların içinde. Hamal olmayı gurur yapmayacak insan taşıyabilir ancak aşkı.
En usta yalancıdır aşk. En dürüst insanları bile hayatlarında bir kez olsun yalan söylemeye mecbur eder.

Ateşkes gecelerinde aşk suskun
Tek taraflı açılmış kırmızı bayrak
Bombalar yağdırıyor gece düşlerime
Korkularımı uyuyorum

Üşüdüğümde dikenli tellerle örtülmüş üstüm

Söz! zeytin kadar! kutsal siyah
Sen doğuydun ben batı
Sen doğruydun ben batıl
Hurafeydi akitten sonra gelen aşk
Memnu…