Elif'in Kırlangıcı Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Elbette yaşıyorum; umarsızca, umursamadan,
Yaşanmışlıkları, acıları ve kısa kahkaları.
Yorgun bir bulut gibi, kısa bir yağmur molasında,
Dinliyorum doğayı, toprağın koynunda.

Yolunu kaybetmiş bir kırlangıca kapıldım;
Alışılagelmiş, fakat alışılmışın dışında,
Gecede parlak bir yıldızın tebessümü,
Kedere isyan gibi dudağımın kenarında.

Sadece bazen, biraz uzaktan bakıyorum hayata;
Rüzgara karışmış bir kaval sesi, Elif’e türkü yakıyor.
Yolunu kaybetmiş kırlangıç,
Soluklanmak için Elif’in gölgesinde yatıyor.

Unutulmuş bir türkünün ağlayan nağmelerinde,
Kısa bir dipnot ile Elif yazıyor.

Kimine göre alışılmış bir melodi,
Kimine bir dilin başlangıcı,
Kısa bir ömrün uzun hikayesiydi
Elif’in kırlangıcı.