Elif’in Hikayesi Şiiri - Şerife Çoban

Bir zamanlar Mersin’de,
Güzel bir kız yaşarmış.
güzellik ki ne güzel;
Bir efsane kadarmış.

Yüzü benzermiş onun,
Sanki güneşe, aya.
İsteyenler Elif’i;
Kapıda sıra sıra.

Şöyle bir giyindi mi,
Bütün herkes bakarmış.
Elif’in ise gönlü,
Ahmet için atarmış.

Babası verir mi hiç,
Elif’i Ahmet’ine.
Köyün çoban Ahmet’i,
Yakışmaz Elif’ine.

Elif ile Ahmet’i,
Pınarda karşılaşmış.
Birbirlerine varmaya,
Yeminleşmiş, antlaşmış…

Babası inat adam,
Söz kesmiş Mustafa’ya.
Elif’e hiç sormadan,
Vermiş ağa oğluna.

Elif’in bohça hazır,
Bekle ki Ahmet gelsin.
Ahmet’in öldüğünü;
Elifçik nerden bilsin.
Sabah saatlerinde,
Duyulmuş kötü haber.
Ahmet köye gelirken,
Ezmiş onu traktör.

Elif anlamış hemen,
Ahmet neden gelmedi.
Yıkılmış tüm dünyası,
Ölmek için erkendi.

Elif yiğit kadınmış,
At biner, davar güder;
Durmadan çalışırmış,
Yayık yayar, süt süzer.

Mustafa’ya varınca,
Bilinmemiş değeri.
Ağa oğlu şımarık;
Üstelik bir de deli.

Elif davar sağmış,
Bolca hamur yoğurmuş.
Biraz uyusam demiş,
Oldukça da yorgunmuş.

Elif o gün çok yorgun,
Çok da uykusu varmış.
Geçmişi düşünerek,
Derin uykuya dalmış.

Mustafa görünce,
Elif’i yatağında.
Fırlatmış demir leğen,
Elif’in kafasına.

Elif acısından,
Öyle bir çığlık atmış.
Bunu duyan köy halkı,
Kıyamet koptu sanmış.

Elif o günden sonra,
Delirmiş, duramamış.
O güzelim adı da,
Deli Elif anılmış.

Elif’in bu halini,
Görünce anacığı;
İğne iplik süzülmüş,
Üzüntüsünden ölmüş.

Altının değerini,
Ancak sarraflar anlar.
Kimsecikler üzülmez,
Ağlarsa ana ağlar….