Elif Gibi Şiiri - Hüseyin Turhal

Elif gibi dimdik durur karşımda,
Ne bir bükülme var ne de bir eğme.
Sevda ateşi yakar bağrımda,
Bu aşkın sırrını kimseye deme.

Aşık TURHAL der ki: Düşerim yola,
Yalnızlık çekerim, kavuşmak zor ola.

Yâr yoluna feda bu canım, serim,
Uğrunda tükendim, eridim, bittim.
O ki gönlümde ilk harf, ilk yerim,
Gözümde tütüyor gittiğin gurbet.

Aşık TURHAL der ki: Geçmiyor günler,
Bu dertli gönlümde aşkımız inler.

Kaşın yaydır, kirpiğin ok misali,
Gamzenin vuruşu sinemi deler.
Gönlümde sensiz geçen an ne hâli,
Yüreğimde Elif kokusu tüter.

Aşık TURHAL der ki: Mecnuna döndüm,
Aşkının nârında ben yandım söndüm.

Bülbül güle âşık, ben sana meftun,
Sema döner durur aşkın elinden.
Sanki bir ahittir, kutsal bir metin,
Ayrılık hasreti düşmez dilimden.

Aşık TURHAL der ki: Ahdime sadık,
Gönlümün derdine ben nasıl dayanık.

Elif çeker aşkı, ben onu çekerim,
O nur-u cemâlin kalbimde ışık.
Her nefeste adını zikrederim,
Diyar diyar gezerim, olurum âşık.

Aşık TURHAL der ki: Derdimi bilmez,
Bu fani dünyada bu sevda ölmez.