Elif'e Mektup Şiiri - Özkan Çalış

Ellerin koynunda
öylece kala kalmışsın
Yeni doğmuş bir bebeğin
masumiyetiydi gözlerin

Belli ki yorulmuşsun
Sahiller boyu
uzar parmakların
Sonra ayak seslerini
duyar gibi olurum
Gözlerinin kenarından geçen
mor halkaların

Ben ki
gemilerden
denize atılan çocuğum
Merhametine sığınırdım sonra
gözlerinin

Durulanmış niyetlerle
seslenip durdum bu kuyudan
Kanımın son damlasına kadar
bir şeyler haykırdım
Ne uzanan bir el
ne kulak veren bir ses
Mahşere denk düşen
suskunluğum
Hepsine bir bir alıştım

İliklerime kadar işleyen,
bir nidadır sevmelerim.
Dört bir yanımdan,
üşümüş güneşler çıkar.
Temmuz sıcaklığında olsun,
çıkıp geldiğin havalar.

Seni, damarlarımın kesildiği
köprülerde bekleyeceğim.