Elif Dedim Be Dedim

Bir türkü islenir aklıma,
Sen konuşmaya başladığında.

Elif’im,
Noktalandı.
Az derdim,
Çokçalandı.

Kumsaldaki renkli çakıllara çalar,
Parmağının o güzel rengi.
Sanki her dalga vurduğunda;
Seni boyamış denizin mavisi.

Biz,
Arkadaş meclisinde,
Hukuk zamanlar yaşıyorduk;
Gerektiğinde cübbemizi bürünüyorduk.
Sevginin anayasasındaydı dostluk,
Hangi maddesinde aramalıydık?

İki iyi insan konuştuğunda;
“Gereği düşünüldü.” diyordu kalpler,
Müebbet dostluğa karar verildi.
Ve ben yanında,
Müvekkil ceketler ilikliyordum.

Aydınca düşünmeyi biliyorsun,
Hakkıyla sevmeyi bildiğin gibi.
Elif’im dostum, dostluğum.
Aklında hürriyetin,
Kalbinde sevgin eksilmesin.