Elif Be Şiiri - Teoman Özgün

Elifba da be harfi elif ten sonra gelir.
Elif, elifbanin en kolay harfidir;
Tek bir çizgiden ibarettir;
İlave bir noktası ya da çizgisi yoktur.
Yukarıdan aşağıya uzanan zarif,
Nazlı bir çizgi halidir,
Adeta bütün harflere meydan okur.
Manasını ifade etmek için başka bir şeye,
Noktaya ya da çizgiye muhtaç değildir;
Kendisi kendisinden ibarettir.
Yanindaki be harfi ayni istiğna içinde değildir;
Bünyesinde bir cizgiyi barındırmakla birlikte,
Manasını kendi dışında bir noktadan alır;
O nokta yoksa be de yoktur.
Noktayı kaldırır kaldırmaz,
Be çizgiden ibaret kalır,
Yani elif'e dönüşü/verir.
Aslında, be harfi elif in noktalısıdır.
En basit harften ikincisine geçilirken,
Kalemin en basit hareketine, çizgiye,
Kalem ucunun ilk dokunuşunun işareti,
Nokta olarak eklenmiştir.
Elif çizgisi kendi başına olmaktan çıkmış,
Kendisi dışından bir nokta ile birlikteliğe razı olmuş,
Hatta noktaya refakat etme uğruna beli bükülmüş,
Be, elif' in kendini kendiliğine son verilmesiymiş;
Başına buyruk olmaktan çıkmakmış,
Noktaya göre hızaya girmesiymiş.
Elif'in kendi kendinden bilme saltanatı,
Sadece harf boyu o da bir cizgiden ibaret;
Diğer harflerin boyu eğilir bükülür;
Baskaları adına hareket etmeye başlar.
Bizim kulluk serüvenimiz de,
Elif'in başına gelenlere benzer;
Elif gibi kendimizi kendimizden ibaret biliriz.
Kainata 'ene' nin gözlüğünden bakarız.
Tabi olacağımız makam ya da nokta tanımayız,
Kendi başına buyruk, aklımıza bile gelmez,
Sorumsuz biri olarak yaşamaya azmederiz.