Elif Şiiri - Mehmet Ali Güneş

Aşkın haccı sayardım gittiği o yerleri
Kıskanırdım yolları, dokunduğu elleri
Menekşenin tenine işlediği dokuyu
Rüzgârın saçlarına bıraktığı kokuyu
Dervişim, tespihime sabrımı ekliyorum
Kaderime yazılmış, Elif’i bekliyorum.

Destanları dinledim, ehlinden makamıyla
Ezberimde demledim, tutkunun ilhamıyla
Mecnun, Leyla olmadan adım atamam dedi
Ferhat yüce dağları Şirin sabrıyla deldi
Ben aşkın dergâhında sırla kuşandım doldum
Elif’i hatim ettim, kurra hafızı oldum.

Ah yârim türkü gözlüm, Anadolu kokulum
Kelebek güzelliği, ipeklerle dokulum.
Âşık Veysel kirpiği yine nemli mi dedi
Nesimi silmek için benden mendil istedi
Karacoğlan obadan türkü yakmış gözüne
Neşet Ertaş Elif’in zülüf dökmüş yüzüne.

Yer gök senin deseler ben kalbini isterim
Bundan gayrı ne bir sim ne de bir zer isterim
Onun yüreği rabbin özenerek yaptığı
İnsanlığa örnektir diyerek yarattığı
Öyle bir şuh zalime zehir olur dokunur
Merhamet eski dilde Elif diye okunur.

Her şeyini kaybetmiş, haciz yemiş gibiyim
Yusuf’u sahiplenmiş kör kuyunun dibiyim.
Nereden bilecek ki ateşlerde yanmayan?
Denizin ortasında çöllere uyanmayan
Çileden geliyorum bana yeriniz var mı?
Elif’i arıyorum sesini duyan var mı?

Neredeysen orda kal geleceğim diyorsun
Ben sendeyim geldikçe kendine geliyorsun
Dizlerimin bağını çözen o duygu nedir?
Nedir bu sarhoşluğun söyle sebebi nedir?
Arafta kalmış ruhum bedeni dileniyor
Kalem çıkmış kınından Elif’e bileniyor.

Göğsüme düş azizem, aşka arzumu dindir
Yürek karanlığıma visal şavkını indir.
Hasret ki hiç dinmeyen en zaruri ağrıdır
Kalbimin çığlığına ilahi bir çağrıdır.
Elif ruhani bir aşk, bende hiç dinmeyecek
Bin yıl yazılsa yine, şiiri bitmeyecek…