Elif Şiiri - Raşit Evşen

Henüz ateşlenmişti
Okulun teneke sobaları
Sabahın soğuğunda
Dışarıda da kar fırtınası…
İzlemeye çalışıyorum
Yüzleri soğuktan morarmış
Koşarak okul avlusuna girenleri
Kiminin yok sırtında ceketi
Ayağında ise papucu.
ON GÜN İÇİN ÇOK ŞANSLIYDI
Ayağında naylon papuç
Lastik çizme olanlar.
Oysa bazısının
Ayakkabısının tabanı kırık
Bazısınında parmakları çıkıyordu kenarından.
Bazı babalar cimrilikten
Bazıları duyarsızlıktan
Bazılarıda yokluktan
Giydirmiyordu onlara
Elif’İN durumu başka idi
Elif’i babası terk etmişti
Annesi de bilmem nerde.
Elif birgün tarhana aşı
Öbür gün bulgur aşı
Ve bunların her gün tekrarlandığı
Dede evinde.
Dedenin zaten kendine yoktu ki hayrı.
O yıl okulumuza
Giyecek yardımı toplamıştık
Şehirdeki ALİ ORAL aracığıyle.
Elif’in ayak parmaklarını dışarıda görünce
Kar fırtınası altında
Yakalayıp kolundan
Kaçırırcasına…
Koymuştum önüne yesyeni bir ayakkabı
Bunlar senin ayakkabıla4rın eskimiş dedim.
Oysa ELİF
Hayır hayır olmaz dedi
Çok şaşırmıştım
Neden diye sounca
Benim var bunlar bana yeter
Hiç olmayan arkadaşlarım var
Onlara giydirelim dedi.
Kabul ettiremedim.
Ayakları böyle sırtı da cabası idi
Emin adımlarla gitti ELİF.
Durakaldım öylece…
İlk kez rastladım Elif gibiyle.
Ben de ağladım ve gururladım
Elif duruşuyla ELİF’le.
Söz verdim kendi kendime
Elif olacaktı örnek
Bundan sonraki öğrencilerime.
A caba ayağı ne durumdaydı
Isıtabiliyormuydu teneke sobada?
Yoksa göstermek istemiyormuydu başkasına.
O ELİF’ti
ELİF GİBİ DURUŞUYLA.
R.EVŞEN

başkalarını düşünme