Elif Şiiri - Erdal Işık

ELİF

Ey bende gece ve gündüzün nurani sahifesi
kırk arşın yerin altında saklanırken tırsak tırsak
nurani bir kıvılcımdı gözlerimi kamçılayan
ve kanayan gönül telimi içimden fışkırtan ve şaha kaldıran

La mekana demir atmıştım yorgun gönül telimle
bir de hiç kaybolmayan ve hiç olmayan beka aşkı
içinden dudaklarıma ve hücrelerime dalışın
sessizce ve usulca yanık dikişlerini attın kanata kanata

İllede sen dedi gönül
kanatları kırılmış kanatsızlaşmış anka misal
ben yoktum o zaman ve hep oldu senn
ölmüşlerimi de yanına alarak
kaf dağında bir oda bir mekan bir de yangın dedin ve aldın.

Feryat ediyorum kalbimden kalbine
firari oldu sende bu gönül
ne ararsın bende ay yüzlüm gizlice içime sızıyorsun
ben zaten sendim ta kalu beladan. ne incitirsin ey aşk