Elfida... Şiiri - Bülent Albayrak

Evrene gelişinin manasını
Ve aldığı nefesin güzelliğini
Yeni keşfetmişti.
Avşar bozlağıyla dolan gözleriyle
Sonbaharı yaşarken.
Avuçlarına yaktığı kınanın sevinciyle
İlkbaharı yaşıyordu.
Sabırsızlıkla beklediği yaza ise
Gözgöze geldiği bakışların sahibiyle ulaşıyordu.
Kavak yelini kendisine yakıştıranlara,
Umursamazlığıyla gülümsüyor
Kurduğu hayallerle, uzun bir seraba dalıyordu.
Dışarı çıkarken taradığı saçlarını,
Rüzgarla dans etmesi için omuzlarına bırakıyor
Kıyafetleriyle uyumlu sade bir makyaj yaparak
Vapur ve Minibüsle aktarmalı olarak ulaşıyordu
Babasının mezarına.
Aklından geçenleri birbir anlatmaya başlıyordu babasına.
Geleceği ile ilgili endişe ve kaygılarının yersiz olmadığını,
Yalnızlığının en büyük zayıflığı olduğunu.
Kırmızı karanfillerle babasının mezarını süslerken,
- Babacığım beyazları anneme ayırdım. Diyerek.
Biraz aşağıdaki mezara geçip, beyaz karanfilleri bırakıp
Hiçbir şey söylemeden hıçkırarak ağlıyordu.
Omzuna uzanan elle irkilip, kafasını çevirdiğinde
Karşısındaki kişi, hayranlığını içinde büyüttüğü
Mahallenin bıçkın delikanlısı Yusuf’tan başkası değildi.
Ve Yusuf, Elfidanın önünde diz çökerek,
- Annen ve babanın huzurunda soruyorum sana…
Varmısın yalnızlığımı ve yalnızlığını paylaşmaya?
Varmısın yokluğumla, yok olmaya?
Varmısın varlığımla, var olmaya?
Elfida ise, Yokken varolanların, Varken yokolanların diyarına
Andolsunki Varlığım, varlığınla; Yokluğum ise yokluğunla
Her zamankinden daha anlamlı olacaktır derken.
Sevinç gözyaşları kirpiklerinden süzülüyordu…