Eleverilmiş Şiiri - Bestami Kurtuluş

eleverilmiş bir sevdaya tutkunum
terinin tuzunun tadı damağımda
safağa bağdaş kurup oturan bir yazdır
mevyeler şeker cümbüş hazlara soyunur
çiçekler gibi yapraklarda artık bembeyazdır

sükutumu hayra yorun
bahar kalsın eşyanın çaresizliğine ilaç
biraz daha... n'olur biraz daha...
hecelenmez bir dünyanın
dil yoran tekerlemelerinde sallanıyorum
sonu belli olmayan bekleyişin en başına dönsem
karşıma ilk çıkana aşık olurum her düş uyanışında
ama elimde söz verilmiş kır çiçeklerim var
ve bekleyen doksandokuz sabır mırıltıları

terbiyemin elvermediği kadar çok küfür birikti içimde
açsam bir çırpıda duman olacak
ahhh! .. asalet hangi kıyıda vurdun kumsala
çırılçıplaksın ama ölmedin bilirim

ben köşe başında bir avuç denize sızdım şimdi
şişeler dolusu mayalı kızıl kan
yüreğimden her birine ağaçlar gömdüm
neresinden baksan bitmiş bir hikayenin
suya sabuna dokunmadan hatırlanması gibi
ve en hayırsız anında tutku sarmallarının
umursamaz çözülüşüdür bedenimden

bu son
anlatmakla bitmiyor
hatta anlatılamıyor
çıkmıyor bir türlü ellerimden