Gökler yarıldı, yıldızlar döküldü semâdan,
Bülbül nâğmesi, nevhâ’ya dönmüştü nevâ’dan,
Âdil kadere derim ki; bîzârım, nefretten,
Bîzâr etse de alevler, dönüş yok dâvâdan.
Artık acılar zirvede, kararan akşamda,
Hâin ruhların ezdiği, yürekler enkazda,
Çınlar göklerde, yıldızlar kaçarken nefretten,
Mâsum canlar ki; eriyor mumları şamdanda.
Mahzun yürekler yükselir, cenneti geçerek,
Parça parçadır bedenler, canları vererek,
Kalan burada pençesi, kuvve-i nefretten,
Elbet alacak intikam, bağrını delerek.
Bedel ödendi bitmiştir, artık bu elemler,
Kevser şarâbı içiyor, ukbâ’ya gidenler,
Sevinç ve sürûr tebeddül etti bak nefretten,
Görün muhabbet getirdi, gidip de gelenler.
Fincan; yârânla birlikte meydanlar gibidir,
Bir bak meydanlar düşmanla, fincanlar gibidir,
Yâr ve yarandan bu’diyet olmalı nefretten,
Bir çok olsa da mahbubun, tek canlar gibidir.
30.01.2009
Bedri Tahir AdaklıKayıt Tarihi : 30.1.2009 20:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
(ElemlerŞiir) Lûgetcesi= Sözlüğü ************************* Nağme: Güzel ses, ezgi Nevha: Ölüye sesle ağlamak, Nevâ: Ahenk, süzel sadâ, Bîzar: Bıkmış, usanmış, bezginlik. Zirve: Doruk, tepe. Hain: İyilik edene kötülük eden. Mahzûn: Kederli, hüzünlü. Kuvve-i nefret: Nefret duygusu. Ukba: Ahiret, öbür hayat. Tebeddül, Başkalaşmak, değişmek. Bu’diyet: Uzaklık. -oOo-
TÜM YORUMLAR (31)