Elem Çiçekleri Şiiri - Coşkun Turan

Ay yaktı kalbimi tanrım.
Ona bir gün batımında rastladım.
Bana temiz giysiler ve kelebekler sundu.
Çiçekler sundu avuçlarıma.
Görüyorsun, huzura erdim.
Bana hürmet aşıladı tanrım.
Soğuk suların ardına geçebilmeyi öğretti bana.
Kırık yapraklarında yeşerebileceğini gösterdi.
Bin düşünür topladı, bin çeyiz serdi önüme.
Örnekler sundu, dünü ve bugünü ıslarla gezdirdi.
Bana alabildiğine mavi denizlerin en ıssız yerlerinde,
sonsuza dek nasıl yaşayacağımı öğretti.

Ay yaktı kalbimi tanrım.
Ufukların esrarına erdim.
Bütün sanrılarım göç mevsiminde sona erdi.
Deniz bir kıyıydı önce,
sonra bütün kıyılar yalnızca deniz oldu.
Ben koşulsuz, güçlü, gözü kara değildim.
Bana bunların ötesine geçebilmeyi,
iklimlerin tam ortasına yeni bir güvercin figürü çizebilmeyi öğretti.

Ben üstünde başlar kesilen kütükleri yaktım.
Soğuk sularda arıtılmış demirleri ustalıkla parçaladım.
Atlara eğer gerekti, ben eğersiz atlarında
çölleri aşabileceğini işittim.
Üzümleri ezilmez, çelikten kıldım.
Kadehleri paslandıran fikirler ürettim.
Karanlık bahçelerin köşelerine dikilmişti insanlar.
Ben kara topraklarını avuçlarıma doldurdum onların.
Diplerine erdem ektim ve kilit vurdum, gizledim.
Kucağında annesi vardı çocuğun, bitkindi.
Üzerleri kış kokuyordu tanrım.
Soluksuz nefes alabilmenin hasretiydi söyledikleri.
Varlıktan ve yokluğun eskimiş rüzgarlarla dansından söz ettiler.
Kuzgun gözlü insanlardı.

Her şey öğrettikleriyle dosdoğruydu.
Bir gerçek vardı tüm gerçekler içinde yalan.
Bin gerçeği bin defa yalan kıldı, kuşkusuzdu.

Ona bir gün batımında rastladım.
Sana sığınıp onu istedim.
Yalnız sana sığınıp tanrım.