Elem Şiiri - Muharrem Öztürk 2

Derya misali benim dertlerim;
Neresine dokunsan kaynar dökülür.
Merhem ne çare dinmez kederim
Her derdimden bir pınar sökülür

Ne yana baksam hüzün ve kasvet
Güneş dahi karanlığımda süzülür
Lokman gelse dahi edemez nusret
Kim baksa yüzüme acır ve üzülür

Ben mevsim sonbahardır yok heves
Solgun ağaç misali boynum bükülür
Gönlümde sevince yer bırakmadı ye's
Her geçen gün biraz daha büzülür

Nasibim dünyada çekmekmiş elem
El attığım her kapı boşluğa açılır
Yabanıdır bana dostum sülalem
Ne kadar gizlesem sırrım saçılır

Tebessüm uğramaz oldu çehreme
Gülmeye meyletsem hemen yok olur
Tahir'im hasret kaldım Zührem'e
Aşk dediğin bende hançer sokulur

Beni terk eylemez hiçbir dem keder
Koşmaya çalışsam çelme takılır
Hak ettim bunları, diyemem yeter
İsyanı sükutum avaz sanılır

Kaderin cilvesi beni seçmiştir
Yanmayı hak eden zaten yakılır
Söylenme iş işten çoktan geçmiştir.
Fikir üret desem beynim çakılır

Öztürk sen haline çokça şükreyle
Şükretmeyen diller vicdanda asılır
İşini her daim en güzel eyle
Yiğit mütevazidir aptal kasılır