Paslanmış durur yıllardır
Evin önünde sessiz, sedasız.
Ne başında bir tek tel saç kaldı
Ne de gözünde ışık
Hissediyorum.
- emekli oldun sende
işlevsiz kalmamaya bak
Diyecek de, dili dönse...
7/11/2005
Metin YaltıKayıt Tarihi : 7.11.2005 09:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
madde,enerji arasındaki dönüşüm elbette insana bağıl değil..kendi oluşunda olan bir durum..
ama nesnelerdeki duygu tamamen insanda oluşan bir durum
kalıntılar, her zaman insanlara eski yaşanmışlıkların kokusunu,havasını veririler..şairin bu şiirde dikkati demonte edilmemiş bir direğe takılmış..japon şiirlerinde de bostan korkuluğu ile özdeşleşiyor şairler..başında tek teli kalmış,gözünde fer kalmamış bir elektrik direği..harika duyarlılıklar bunlar..
buraya bu türün özgün bir örneği olduğunu kabul ettiğim bir şiiri asmak istedim ben de..bir nesneye bakarak duyguların oluşumuna iyi örnek olacağına inandığım bir şiiri..SAYGILARIMLA
İKi KANAT
Bizim ahşap evimizin kapısı Kastamonu’da
iki kanatlıydı. Biri
hep kapalı dururdu kanatların
ardında demir dayak.
Gece olur
Karanlığın haşyetinden kapanırdı tek kanat.
Boyasızdı tahta kapı
bu yanıyla güvenirdim ona.
Yıl elli üç. Üçteyim. Dövüşmek üzereyken bir yaşıtımla
Malenkof! diye bağırmışım, öfkeden patlayarak.
zavallı arkadaşım
Hiçbir şey anlaşılmayan bu telaffuz karşısında
Şaşırıp kaçtı bağıra ağlaya.
Sonra kızlar geldi
bir kanadı açılmayan
boyasız kapının önündeki betonda
rond yaptılar ve raspa oynadılar:
Raspa raspa ras
Kore’ye mektup yas.
İSMET ÖZEL
Ben en azından böyle düşünüyorum:))
TÜM YORUMLAR (3)