Elde Ne Kaldı Şiiri - İbrahim Sağır

Okşarken saçlarımı bu sonbahar rüzgârı,
Teselli verir bana maveranın esrarı.

Zaman zaman buğulu ufuklara dalarım,
İçimde yankılanır yakarış sadalarım.

Ayine-i devrandan kayıp mevsimler yansır,
Zıtlar zıtlarla harman, her şey sır içinde sır.

Günübirlik sevdalar artık avutmaz beni,
Endişe denizinde aklım uyutmaz beni.

Anlık gailelerle tüketirken zamanı,
Sardı bütün çevremi gafletimin dumanı.

Ne kendimi tanıdım, ne kendim olabildim,
Ne ağlayıp boşaldım, ne şevkle gülebildim..

Avare yaprak gibi savruldum sabah akşam,
Hicranımla baş başa kavruldum sabah akşam.

Ömrüm boyunca sürdü gailelerle dansım,
Ne aşktan yana güldü,ne bahtttan yana şansım.

Bağlarımda ne sümbül, ne gül, ne lale açtı,
Ben peşinden koştukça mutluluk benden kaçtı.

Devran böyle getirdi,yıkıldı umutlarım,
Ömrümün harmanından çileler kaldı kârım.

İbrahim SAĞIR