Elde Kalan Şiiri - Oğuzhan Özdurmuş

Herkesler ulaşırken muradına
Ben çaresiz yıkılışla kaldım
Sevinçler gelirken ardı ardına
Ben nafile bekleyişle kaldım

Benim içimde kor gibi bir ateş
Ruhum bulamadı kendine bir eş
Ellerin diyarı açarken güneş
Ben ürpertici karakışla kaldım

Ne dostlarım ne ailem bir dirhem
Yaralarıma olamazken merhem
Hem ıssız kuyulara atıldım hem
Habersizce bir yok oluşla kaldım

Bu anlamsız hengamenin içinde
Yoruldum yaşam mücadelesinde
Var olamadım dünyanın sesinde
Duyulamaz bir haykırışla kaldım

Daha kızmayı bıraktım bahtıma
Kabullenerek son verdim cehtime
Mecbur oturup ateşten tahtıma
Yavaş yavaş küle dönüşle kaldım