Ne sensin ezberimizde olan ne türkümüz
Kurak aç topraklar buraları,susuz gönüller
Kaç bahar gördük ki, kaç sevda koklayalım
Su dedikçe kan aktı ırmaklardan,sulandı topraklar
Meyve verdi kan kırmızı renginde
İçtik kana kana,ağzımızdan akıta akıta
Elimde fenerimle çocukluğumun sokağındayım
Bir o köşeyi bir bu köşeyi aydınlatıyorum.
Küçük yayvan taşı buluyorum yerde,
Yanıbaşında seninle çizdiğimiz sek sek çizgileri
Hep ben yanardımda sen görmezden gelirdin
Bilirdin mızmızlanıp ağlayacağımı
Belki birgün sana merhaba diyeceğim
Doğan güneşin aydınlığında
Batan ayın efkarında
Zaman akıp giderken huşu içinde
İçimdeki zemberekler kırılırken
Göreceğim bende kalan bedbaht
Gökten taşlar yağıyor üzerimize
Bembeyaz bulutlar kapkara olmuş
Tanrım! Bu ne şiddet ırkımıza
Analar babalar hıçkırıyor göğe
Çocuklar kanlı gözyaşlarıyla boğuluyor
Yeniden yapılacak dünyayı kurmak üzere
Sana mektub yazmak nereden geldiki aklıma,
Birkaç süslü kelime vardı beynimin içinde
Metoforzlardan mitokondriye ulaştığında yaşam
Mezopotamya ah! mezopotamya!
Üstünde her daim nazar dolaşan
Kem gözlerin uğrak mekanı
Hiç mi iyi gözle bakan yok sana
Bir maşallaha bu kadar muhtaç,
Baş ağrısız bir güne bu kadar hasret
Ellerim ellerinde kaybolup gitti şafak vakti
Bir ıssız limanda bıraktım sensizliği
Denize karışan ne kızılırmağın suyu ne arasın
Sevdamın özsuyudur.
Kendi ırmaklarımda arıttım günahlarımı
Portakal bahçesinde gördüm ninemi
Yine portakal topluyordu çoluğuna çocuğuna
Ay parçası ellerinde kraterler oluşmuştu
Bunların içine sevgiler ekmişti geceleri
Portakal’a uzanan elinde gördüm
Ben masalı
Sevdayı gönülden atmak yürek ister
Kendi canına kıymak olsa kolay
Gönüle kıymak
Cananın canına kıymaktır..
Gözyaşını inciden üstün tutarken.
Kıyılır mı kıyılmaz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!