Elbistan Yaralı Şiiri - Ramazan Pamuk

Yürek parca parça bölündü gitti
Nerde yerin yurdun hani ELBİSTAN
Ne hanen ses verir ne bacan tüttü
Bir hazin memleket oldun ELBISTAN

Pinarbaşı gözü yaşlı ağlıyor
Görenler haline yürek dağlıyor
Beyaz gelinliğın kara bağlıyor
Bir tomurcuk güldün soldun ELBİSTAN

Bahar gelir çiçek çıçek açardın
Etrafına türlü koku saçardın
Yaz ayları yayla yayla göçerdin
Gam ile usandın yıldın ELBİSTAN

Şardağına bağdaş kurdun oturdun
Gavur baglarında üźüm yetirdin
Linyit madeniyle kömür getirdin
İl olmaktan geri kaldın ELBİSTAN

Nazlı bir gelindin beyaz fıstanın
Satır satır dile düştü destanın
İrem cennet bağı biter bostanın
Saçın tutam tütam yoldun ELBISTAN

Yetim kaldın sanki boynun burulu
Dertler elvan elvan kat kat dürülü
Kapısına kara kilit vurulu
Gam keder hüzünle doldun ELBİSTAN

HİLKATİ der bana ana kucağı
Tütmez oldu sönmüş baba ocağı
Yıkılmış virandır köyü bucağı
Şu dertli gönlümü deldin ELBİSTAN