Elbistan I Şiiri - Muhsin Özalp

Etrafın sur gibi sıralı dağlar
Vadiler dolusu bahçeler bağlar
Her köşede bir su kaynayıp çağlar
Seyredenler sana doymaz Elbistan
Yerine başka yurt koymaz Elbistan

Engizek’le Berit kaştır çatılmış
Hezanlı Binboğa yoza katılmış
Nurhak Dağı gökyüzüne atılmış
Ne yücedir senin başın Elbistan
Sevda yüklenmiştir taşın Elbistan

Söğütlü yayladan iner sekerek
Hurman güldür güldür gelir sökerek
Ceyhan gider gözyaşını dökerek
Göksün Çayı püskül başa Elbistan
Nazın geçer senin taşa Elbistan

Afşin – Elbistan’dır sonunda adın
Ufukların nurlu şekerdir tadın
Gönlüm sende amma olmuşum yadın
Bu yolu çokları seçmez Elbistan
Gönül sevdiğinden geçmez Elbistan

Cennet’in kokusu gül olur sende
Üzümün pembesi bal olur sende
Elma yanak yanak al olur sende
Saymakla güzelin bitmez Elbistan
Hasretin gönlümden gitmez Elbistan

Muhsin ilham almış senden Elbistan
Âlim hikmet çalmış senden Elbistan
Yiğitler ün salmış senden Elbistan
Bin hayal bir gerçek etmez Elbistan
Gönlümü tüm versem yetmez Elbistan