Elbistan Şiiri - Şuayip Bekar

Bir ovaydın sen can Elbistan,
Ne bilirdin depremi sen.
Döktün sokağa onca insanı.
Bir ovaydın sen can Elbistan.

Terk ettin halkını soğuğa,
Ayazların içinde geçen kışta.
Kimin kimsen kalmadı şu zamanda,
Bir ovaydın sen can Elbistan.

Küçük bebeler sokaklarında koşardı,
Ne bilirdin depremi sen Elbistan.
Kaderin mi bu yalnızlık,
Bir ovaydın sen can Elbistan.

Gör ki kimin kimsen yok yanında,
Harabe bir şehir oldun şimdi.
Yardımına koşanlar da bıraktı seni,
Bir ovaydın sen can Elbistan..