Elbistan Şiiri - Hasan Turgut

Nice beyliklerin, ev sahibisin.
Gurursun, Onursun, Var'sın Elbistan.
Suskun halkın en avazdan sesisin.
Anasın , babasın , yar'sın Elbistan

Sultan korusunda , mis kokan balı.
Yılan ovasında, dokunmuş halı.
Dertlere devadır, karabaş çayı
Şar dağına yağan, Kar'sın Elbistan.

Genci yaşlısının kaynıyor kanı
Narin gelin gibi berrak Ceyhanı
Yazı topallı köyü, kurtpi hanı
Namın tüm cihanı sarsın Elbistan.

Dullkad'r beyliğinin, şanlı başkenti.
Konyaya bağlıydı, candan daveti
Ashabı kehf bildiriyor ayeti.
Seven gönüllerde harsın Elbistan

Yedi delik göz boncuklu abası
Hadedi, bertiz ile gabası
Orağı anadut cifte yabası
Bire bin verensin narsın Elbistan

Abdurrahman karakoçtan icazet
Seni anlatmaya yetmez kifayet
Seni gören göze olur hidayet
Avazsın nidasın car sın Elbistan

Firkete oyası igne oyası
Meshurdur mürdümük fiği soyası
Nakış gibi işler kına boyası
Gelininler elinde çardır Elbistan

Car ;çağrı duyurma
Çar :bohça