Elbistan Şiiri - Niyazi Han

Oturmuş ovaya yaslanmış dağa
Ceyhanın gözüne bakar Elbistan
Hele bahar gelsin mevsim kış daha
Misk-i amber gibi kokar Elbistan

Sabah erken güneş gökde yanarken
Şardağın dan yavaş yavaş inerken
Güneyikler güne doğru dönerken
Gönülden gönüle akar Elbistan

Battal köprüsün den geçerken ceyhan
Göğe koku salar bahçe de reyhan
Öyle bir sevda ki her daim her an
Seni de kendine çeker Elbistan

Söğütlü çayının akışından mı
Renkli motifinden nakışından mı
Yoksa kem gözlerin bakışından mı
Çifte mavi boncuk takar Elbistan

Sonsuza erişir geçtiğim yollar
Sana benzemiyor gördüğüm iller
Senden ayrı düşer konuşmaz diller
Bilmem kaç maşuk'u yakar Elbistan

Âşık Niyazim de şunu bilirki
Devran döner zaman vakti gelir ki
Dilerim Allah tan birgün olur ki
''Vilayet tahtına çıkar Elbistan''