Elbise Kumaşları Şiiri - Kadir Yeter

En kirliden başlayım, kumaşı anlatmaya,
El değmez iğrenirsin, değmez temizletmeye,
İçinde insan yaşar, bilinmez temizliği!
Nice temiz giysinin, içinde: Kirliliği! ..

Bâzen, yırtıklı- örgü, kimi, lekeli solgun,
Öyle yıprak çeket var, yirmibeş delik ördüm.
Eskimiş te- eskimiş, sâhibi yol şoförü,
Böylesi tek, ömrümde, vefâlı, para körü...

Ne kumaşlar diktirdim, patladı- soldu yazın,
Ustalardan bir ordu, sayarsam; sabahlarsın.
Kumaş; bir ten, deridir. İnsan kadar çeşitli,
Beğenen- beğendikçe, çıkar; yeni desenli...

Kenârında kimliği, emektârın’ okusun,
Gözlerini, kapa- tut; elinle duy; dokusun’,
Makastar, zevkle keser, renkler; büyü kokusu!
Şeffaf, abalı- keten, seven elde dokusun...

Temiz, top kumaşların, rûhunda sanat yatar,
Renk var insan güldürür, gören; kahkaha atar,
Modeller ve yırtmaçlar, düğme- aksesuarlar,
Tel simli kumaşlardan, milyon fosforlar parlar! ..

Kareler tutmalıdır, önde- kolda, yakada,
Dikilmiş kumaş ile, fors atılır- caka da!
Giyen özgürce sallar, kelebeksi kanatlar!
Giyim gösterisinin, mîmârıdır: Sanatkâr...

Kadir, dolmadı niyet, sen, yazını uzatma!
İkiye dörde değil, ister binkırk’a katla!
Kişiyle- kişileşir; Elbise Kumaşları,
Kırkbeş yıl temizledim, yaşadım kumaşları! ..

Top hâlinde gururlu, giyene: Bayramlıklar,
İçinde, kim değerli, kimisi: İdâmlıklar!
Çıkart- tart... bak, kaç gram, bezinde kir uyuklar!
Gönülden giyinmeli, gayrısı: Selâmlıklar!