Elbet Güneş Açar Şiiri - Afacan Dilekçi

Bir dostu olabilmeli insanın, sıkı sıkı sarılabildiği…
Bir omuz bulmalı, huzurla başını yaslayabildiği…
Bir yâreni olmalı, iki çift tatlı söz eden...
Birinin yüreğine girmeli usulca.
Birini yüreğine koymalı.
Bir eli tutmalı, şefkatle, sevgiyle…
Bir, “günaydın” dese yetecek
Bir çift göze sevdalanmalı.
Akşam dalıp gittiği,
Sabah, gözlerinin ışıltısıyla günün aydığı...
Hava kasvetliymiş, griymiş, ne çıkar?
Elbet güneş açar…
Yalnız ve mutsuz günlerin sarıp sarmaladığı
Esir, hapsolunmuş bir yaşamdan,
Daha korkunç ne olabilir?