Elbet gidecektin /elbet bakacaktım ardından

.
.
.
.
acıyla dağılma aklım
cam aralığından çocuk sesiyle sızan
birkaç damla yağmurun
ayaküstü serinlettiği kadarıyla sahiplenirim gölgemi

zamanı avuçlarken sırılsıklam
dağlanır kan revan içinde kalan parmaklarım
elbette ki akreptir uzandığım
ve geceyi güne kavuşturmaktır niyetim

sırtıma yapışıyorken şehir
çıplak gözlü atlar gibi koşarım
kinli
sağdan soldan saldırılan bir denizkıran kadar da güçlü

//dokunurken saçlarıma ellerin
her teli titreyerek
ölerek belki
belki beraber bir ömür dilenerek
işte
öyle
belki
düştü belki//

yıldızım titrerken göğümde
mutlak en tehlikeli düşümü
doruklarından indirip de dağlarımın
canlı kanatlarına çizerek en vahşi kuşların
hışır hışır melodisiyle
inad olsun ki
and olsun ki
devrile devrile bin bir nağarayla ilerleyen geceyi
tüm aldanmışlığıma
tüm kandırılmışlığıma rağmen
keşfedebilirim
acıyla dağılma aklım
.
.
.

tıkarım geceden kalanları kınına
nasılsa her yağan yağmurum sonrası hüznümle bu şehri yıkarım
sen
sen ey kahvesi dağılmış adam
asıl sen beni anlayabilecek misin ben ona bakarım
.
.
.
.