Elbet Şiiri - Suat Çil

Senelerdir içim kan ağlıyor, zannetme ki hastalıktan.
Epey bir zaman oldu, adımı söylediğini duyamadım dudaklarından.
Gözlerim açık gider, teslim edersem canımı sana sarılamadan.
Kalbim her saniyede adını sayıklıyor durmadan.

Çok mu gördün bana, gülüşünde saklı olan cenneti.
Kalbim buldu sonunda senelerdir aradığı emaneti.
Ne olur beni sensiz bırakıp yaşatma bana kıyameti.
Bir kere tebessüm et, esir olmuş ruhuma ver selameti.

Gel bir gece yanıma ve hiç gitme, izin ver seni sevmeme.
Herkes beni hasta zannetsin, ben sana aşığım deli divane.
Bütün hekimler bir oldu tedavim için fikir etmeye,
Hiç boşuna uğraşıp yorulmasınlar, benim ilacım sende.

Herkes seni anlatmamı istiyor, seni çok merak ediyor.
Ben kalemimi kırdıran gözlerine vuruldum, kimse bilmiyor.
Kalbim yorgun, herkes hastalıktan diye biliyor.
Hasta falan değilim ama sensizlik beni çok yoruyor.

Sevginin sırrını fısıldarken şarkılar, gökyüzünü seyrediyorum.
Çisil çisil yağan yağmur altında hayaller kuruyorum.
Son satırlarımda seni çok sevdiğimi bilmeni istiyorum.
Elbet birgün geleceksin, ben o günü sabırsızlıkla bekliyorum.