Elbet Şiiri - Zehra Kemaloğlu

Elbet

başını duvarlara vursan
değişen 'hiç' bir şey olmayacak
beynin yıkandı mı bir zaman
aklındaki dönme dolapta değil sıkıntı
o da geçer elbet.

kavrulduğun toprak küle döndüğünde
kentlerden kuleler kursan
yangın yeridir yüreğin
solar,
o da geçer elbet.

ürperen yalnız sen değil
düştüğün ibretlik
başı bozuklukla peşinden gelir
tükenir/sin,
o da geçer elbet.

geçmişin izlerinden kurtulamazsın
bu düzende,
çark böyle döndükçe
yanına alıp götüremezsin zamanı
durduramazsın,
o da geçer elbet.

sonu geldiğinde yorgun bedenin
toprağa ancak gübre olmak için düşecektir
zamana karşı çırpınmanın 'hiç' anlamı kalmayacaktır
ne yerde ne gökte,
bu son olacaktır elbet...