Elazığ Şiirleri 3 : Orada Unutmak

“Yığıki bağlarının meyvesi değdi
Zülküf bir kurşuna boyun eğdi
Atılan kurşunlar Zülküf'e değdi”

Yığıki toprak içre toprak ama
Çoğalmış ara sokaklarında anılar
Eski dostlar, tanıdıklar
Durup seyretmekte gidenleri.

Öylesine yaşamışlar,gök burcu burcu
Yakın kentin uzaklığına ermişler
Koşup giden trenlere erişemeden
Daha da uzaklaşıp yitmişler.

Yığıki, gençliğim geniş bahçelerinde
Çalgıcı Mevlütü dinleyerekten
Yaşamışım geleceği hiç düşünmeden
Gelenler neden sonra gelmişler.

Gidenler acaba ne olmuşlar
Çabuk çabuk koşarken paraya
Damlarda yeşile çalarken toprak
Birden kan tutmuş kalmışlar.

Mezire’den Zülküf emmi, komşu kızı
Elleri ellerimde çobanlı kız
Her akşam sekerekten
Doğruca Yığıki’ye inmişler,

Ara sıra uğrarsanız Mezire’ye
Bizi bir türküyle anmayı unutmayın
Onlar kendi dünyalarında,deyin
İsterse hiç gelmesinler Yığıki’ye.

“İnişte yokuşta ata binmezdim
Zülküf'üm kurşuna boyun eğmezdim
Sol yanımdan değseydi belki ölmezdim”