Elazığ Şiirleri 1 : Vurulan

Sokakların başında serseri kurşunlar
Delirmiş, şaşkın bir kadın pencerelerde
Sonu belirsiz koşusunda o umutsuz yarışın.

Bağrışmalar başladı kara gölgelerde
Kara kadınlar büyük yas içindeler
Yine de bölünür üzüntüler cömertce.

Kimbilir bazı adamlar şimdi neredeler
Belki inlerinde, belki tepelerdedirler
Saklarlar kör kurşunu bedenlerinde.

Bir zamanlar o büyük bir umuttu
Şimdi güneşi unuttu,yağmurları da.
Artık toprak ona eş, bir taş ona kardeş.

(Elazığ, 1960)