Elazığ Depremi Şiiri - Ayşe Yarman Öztekin

Bir anda uyandı yeraltı canavarı
Homurdanarak etrafa felaket saçtı
Yırtıcı kükreme yeri göğü kapladı
Çatırdadı yarıldı toprak ve kayalar
Kana bulandı korkunç devasa ayaklar
Yıllarca uykuda olmanın intikamı
Ezerek geçtikçe talan etti her yanı
Hiç doymadı can yutmaya kan emmeye
Kin kusan yıkıcı öfkenin hiddetiyle

Göçük altında bebek ana kucağında
Annenin titreyen dermansız kollarında
Miğfer etmiş yavrusuna eğik başını
Bastırır tepeden düşenin acısını
Enkaz altında sancılı kırık bacağı
Baş edilmesi müşkül zemheri soğukla
Kitlenemez çenesi tıkırdamakta
Hançeresine hapsedilmiş iniltisi
Son arzusu bebeğin yaşam güvencesi

Kesmez umudunu cansız oğlundan baba
Paslı demirin ucu saplanmış sırtına
Siper etmiş acı içinde vücudunu
Direnir paylaşır sayılı soluğunu
Zifiri karanlık farksız dipsiz kuyudan
Genzi tıkayıp boğuyor etraf toz duman
İniltiler söndükçe sönüyor an be an
Bir kere insafa gel yelkovan yavaşla
Ey zaman hızını kurtuluşa ayarla

Ülke birliğe kenetlendi dört bucaktan
Korkmaz eksi on beş derecede donmaktan
Buz kesen eller tırnakla beton eşeler
Kurtarma içinse canını peşkeş çeker
Yetkin kullanımda hassas teknik aygıtlar
Ekipler dolusu adanmış kahramanlar

Göçük altından feryatlar dinlenir
Tek yumruk tek yürek birlikte didinilir
Kurtarılan canlarla umudun nidası
Göklerde inler yakarışımın sedası

Ayşe Yarman Öztekin
“Sevgi Yörüngesinde Döner Dururum”
Mart 2020