Ela Gözlüme Şiiri - Ünal Çetin

Sessizce, bir gemi yanaştı köhne limana
Demir attı limana ses vermeden
Uyandırmadan martıları
Dalgaları aştı sessizce
Bir zamanlar bembeyaz olan yelkenleri
Köhne parçalanmış pas tutmuş
Şimdi zümrüt yeşiliydi parlak kahverengi boyası
Artık ismi belli belirsizdi nerdeyse okunmuyordu
Sabahın ilk ışıkları vurdu üstüne
Tersaneye çekildi yaşlı yelkenli
İşçiler yelkenleri indirdiler dışarıda
Birkaç gün çalışıldı
Bir sabah gün ışıltısında
Bembeyaz yelkenler parlak deniz mavisi boya ışıldayarak
Salındı denize
Göz kamaştıran güzelliğiyle
Yine bir zamanlar ki kadar güzel
Adı okunuyordu
Şimdi gözleri içimden hiç silinmeyen
Baktığı zaman fırtınalar kopartan
Birinin gözleriydi onun adı
Ela Gözlüm’dü onun adı