Ela Gözlü Kumral Şiiri - Mehmet Ali Çınar

Bir kumralın vardı elaydı gözleri.
Güneşe çıkınca yeşil oluverirdi nasıl da
O sana ela derdi de,
İnanmaz yeşil derdin inadına.
Bakmaya doyamazdın da,
Dalar giderdin derinlere.
Hani 'beni seviyor musun? ' derdi de,
Yanağına bir öpücük konduruverirdin.
Nasıl da kızarırdı birden
Al al olurdu yanakları.
Ne de tatlı olurdu değil mi?
Hani senden şiir isterdi de ansızın,
Tatlı bir tebessümle bakardın yüzüne.
Kızardı sana 'ne gülüyorsun? ' diye
Anlamazdı ki niye güldüğünü.
Bilmezdi çünkü tüm şiirlerin ona yazıldığını
Bilemezdi aslında tüm şiirlerin 'o' olduğunu.
Sana kime benzediğini sorardı da,
Kalıverirdin hani oracıkta.
Güzelliğine benzetme yapmak?
Yıldızlar desen,
Onlardan milyonlarca, O bir tane
Onlar yalnız geceni aydınlatıyor, O tüm hayatını.
Güneş desen,
Yakamaz ki yüreğüni onun kadar.
SEN! desen,
O bile benzeyemez artık sendeki ela gözlü kumrala.