Ela Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ela

Sicimlerle bağladığın kalbim kanıyor Ela
yaşam pamuk ipliğine bağlı
dertleri evlat edindim
savaştım olmadı
küstüm olmadı
barıştım olmadı Ela

kırılan kanadımla nereye gider nasıl uçarım
çaresizim Ela
çaresizim

bana layık gördüğün bu cefa
bana yaşattığın bu azap
bu şehri yakıyor öfken-bir türlü kapanmıyor
açtığın yara

sıcak çorbama kattığın zehir
sakinleş biraz yıpratma kendini
ediver tehir

müntehir bir sevgilinin ardından ağlayan yine
yine sen olursun Ela
dingin gecelerimin kabusu sözlerin
halka halka büyüyor odamda sigaramın dumanıyla

susuyorsun
susuyorum
eriyorum günden güne
ne desem de sana kar etmiyor
gitmiyor gözlerimden gitmiyor Ela
öfkeli yüzün

gülmeyi unuttun mu sevdiğim
kalsam yaşatmıyorsun
gitmek istesem tutmuş bırakmıyorsun
gönlüme serptiğin bu kezzap
çektirdiğin azap acıtımakda içimi

günden güne eriyor ölüyorum Ella
ölüyorum

bu madcezir bu vedalar bu gelgitler
bu sitemler yakıyor içimi
katlanmak zor acısına
bir son ver sürgit yaşanmaz böyle
son olsun artık son bağışla beni son olsun bu elveda

bir enkazım yangınından geri kalan
görmüyorsun enkazımı
sen mi alnıma yazdın bu yazımı
dindir göz yaşımı dindir sızımı
yetirmedin beni yetmedin sen kendine de

bana layık gördüğün bu cefa Ela
bana yaşattığın azap

bitsin bu işkence dilim dilim ince ince kestiğin tenim kanıyor bak
bir de üstüne tuz basıyorsun
çek elini üzerimden
çek elini sevdiğim

bak sonu hüsran olur Ela
vaz geçersem kendimden-sana vebal olur
vebali senden sorulur Ela
boğuluyorum görmüyor musun

Yüksel Nimet Apel

14/Ocak/2014/Salı/Bodrum