El / Veda Şiiri - Ayşe Uçar

nakış nakış işlendi ruhum rüzgârlara
alıp götürdüler beni dağların uç noktasına
teli kırılmış bir saz gibi bıraktılar uçurumlara
sesi soluğunu yitirmiş bir güz gibi bıraktılar
kışa teslim

......

buzdan şelaleler akarken
donmuş kanatlarımda ışıktan keskin buzdan kılıçlar
salkım salkım geçmişi ağlattılar gökteki sonsuz maviliklere
yeniden doğacak bir tohum gibi usul usul toprağa serptiler
kendi ışığına yadsıyan şaşkın ürkek yetim bir kuş gibi
uçurdular gizemli yollara

uzaklardan bakarken yüksekten değil enginlerden
ararım dikenli patikalara bıraktığım pençeleri kırık ellerimi
yorgun ayak izlerimi güneşin kanamış kızıllığında
şırıl şırıl akan sulara bıraktığım kağıttan gemileri

.........

geriye kalan
boş bir sandıkta kilitli kalmış odam
gözyaşımı içmiş sadık bir yastık sıvası sökük duvarlarım
rengi ağarmış bir kaç resimle dalları kurumuş japon gülüm
minderi yırtık iskemlem

eflatun bir güneşin yansımasında dalga dalga titreyen
bir ışık huzmesi anıları alıp götüren

esrarlı bir oyunun son perdesi
akşamların uykusu kaçmış gündüzlerin keyfi
tenhalara itilmiş benzi soluk bir karanfilin
büzüşmüş yapraklarında bir çiy damlası
ışık ışık sönen

derinden
derinlerden gittikçe çoğalan o yırtıcı kuş çığlıkları
mağrur duruşlu semayı ikiye bölerken varoluş ve yok oluşun
mührünü vurmakta
kem talihime

başlayabilir çılgın yağmurların
görkemli tıpırtılarıyla ritmik dansı
ıslanan çatılara kirli sokaklara ve uyuyan şehrin
isli yüzüne geçmişin hatırasından bir şeyler anlatır gibi

kiremit renkli toprakların
yol yol çatlakları doysun artık sele sellere
kurumuş sarı yaprakların hüznü sürüklenirken
rüzgârların önünde

anaç dudaklarında
acı bir gülümseme sıkıca sarılırken tenime gece
ruhum kaybolur gider ötelenen sırların gizemli aynalarında
- el /veda

26122023
07:44