El ve Dağ Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Hiç bu kadar dikkatini çekmemişti
Avucunun içindeki çizgiler
Bir sürü izler, gizler, gizler...
Uzunca bakakaldı onun muydu bu eller?
Dudaklarının kıvrımındaki ürperişi hissetti
Kendine yabancılaşmayı ilk kez bu kadar yakından sezdi
Bu ellerle mi sevmişti dağ gibi hayatın her zerresini?
Tebessümlerini düşündü, yüreğinin heyecanlarını, ağladığı anları
Ne varsa acıtan, okşayan hepsi, ama hepsi aklındaydı
Fakat bu eller, ya bu eller, ne kadar da el gibiydiler...
Dokunmuştu oysa kaç kez işte ve hiç incitmek istememişti bile bile...

“Yitmek ya da yaşamak, başlangıç veya terk hepsi her an ve birbirine denk
Gelmekle, gitmekle alakası yok, ruhun kadar senden, yalın ve hürdür sevmek...”

Hiç mi vakti olmamıştı avuçlarına bakmaya, neyin nesiydi bu karmaşa...

“Ne kadar alakalı ne kadar alakasız, ne kadar yakın ve ne denli uzak
Sadece bize bağlıdır, sadece bize, dilediğin gibi yaşamak, el ve dağ...