El Ve Da Şiiri - Mert Çetin

Gecenin 4'ü hava zifiri.
Buz gibi her yer donuyorum
Elimde kalem yazıyorum
Ama yazdıklarım aynı
Düşündüklerim aynı, sevgim aynı, beni reddettiğin günkü o acı hala aynı

Bu kalem farklı bugün
Önceki, seni daha önce defalarca karalamaktan bitti
Kalem de benim değil ha komşudan aldım

Öyle bir ruh hali ki oturduğum binadan dışarıya çıkamıyorum seni tekrar görme korkusuyla
Her satır ayrı bir keskin yazdıkça yakıyor canımı
Düşündüğüm her şey, yaşadığım her an ayrı bir zulüm
Sarıyor tüm vücudumu veba gibi

Ne zorluklar yaşıyor insanoğlu da hala yaşıyor senin yokluğun mu öldürecek beni
Tanrının varlığını bile unutmuş olan bana senin yokluğun ne ki

Şimdi kalbimdesin, aklımdasın ama sana söz uzun sürmeyecek saltanatın
Şimdi sür o tahtın keyfini ama bilki sana boyun eğmedim.
Suskunluğum pes ettiğimden değil kılıcımı hala bilediğimdendir.
Ne kadar bilersem o kılıcı o kadar çabuk öldüreceğim içimdeki seni.

Al işte bir sayfa daha bitiyor
seni hala yazmak istiyorum
Ama hayır bu sondu bir daha yazmam.
Bu bir veda ama dışarıdaki beni görmeyen sana değil
İçeride ki gönlümü delik deşik eden sana.