El Sallarken Şiiri - Yorumlar

Evrende insandan başka varlıkların bizim dilimizi konuşuyor olmaları bilinmezlerin hapishanesindeki yalnızlığımızı biraz olsun dindirir mi bilmiyorum bu yolculukta...

Ama yalnızlığımızın üç anahtar sorusu için-yol,aşk, hayat- bilmem onların -ağaçların, taşların, yıldızların ve herşeyin-sinelerinde cevap bulunuyor mu..

Onları dinlemek lazım..

ağacın esintiyle dansının dilini çözmek mesela...

Bazan kaybettiğimizi sandığımız şeyin avucumuzıun içinde duruyor olabileceğini söylüyor BORGES

Animizm (canlıcılık) bilindiği gibi doğadaki her varlığın bir ruhu olduğunu kabul eden eski çağ düşüncesi. ( Burada eski çağ yerine ilkel sözcüğü daha doğru duracaktı. Fakat ilkel sözcüğünün baskın çağrışımı gelişmemiş olduğu için, kıyamadım açıkçası. Her varlığın bir ruhu olduğu düşüncesine bayılıyorum. Büyük olasılıkla böyle düşünen insan doğaya daha saygılıydı.)

Büyük büyük atalarımızın, şimdi bize fazlasıyla romantik gelen, bu inancından tümüyle vazgeçememiş görünüyoruz. En azından onlara insan duyguları yükleyerek kısmen tutunduğumuz açık.

Yazarı şiirimsi dediği için biz de şiirimsi diyelim, bu çalışma öylesine başarılı yüklemiş ki, ağacın yalnızlığı, çaresizliği, umutları ve düşlerini büyük bir kederle algılamamak olanaksız.
Onu kendimizden biri saymamak.
Ya da kendimizi o ağaç sanmamak.


'.. Kökleri rayların altındaki toprakta kalmış. Bu yüzden her geçen trenin akıttığı yol sevdası sızmış yüreğine... '

Sebep gösterişin güzelliğine bakın şimdi bu ifadede.

Ve son paragraf:
İçlerinden bir yolcu bile, ağacın salınımında kendi yol öyküsünü yakalarsa ve ağaç onun düşüncelerinde kalabilirse eğer rayların devamında; artık, o da varmış gibi olmaz mı o yolculukta? .. Gün gelir, kendisi de inanmaz mı hatta yol aldığına? ..

Şairlik ve yazarlığı kişiliğinde taşıyan insanların 'gönül gözü' , 'gözlem gözü' açık oluyor. Sözcükler, tümceler yalnızca birer ifade aracından ibaret. Gönlü zengin insanlar zaten o sözcükleri düzenli biçimde kullanma yeteneğine çok kolay kazanıyorlar.

İnsanlığımızın açılımını yapıyorlar.
Baktığı gördüğü, gördüğü baktığı yerler o varlıklı gönülle ayrıcalıklı bir anlam kazanıyor.

Tren Yolu Kenarındaki bir yalnız ağaç kaç kişi tarafından böyle algılanır?

Yazanlar işte böyle insanlığın temsilcileri oluyorlar.
Tanrıya bir ibadet şekli bu.

Neden bitmemiş ki bu yazı?

Yol,Aşk ve Hayat bu üç kelimeyi söyleyip,anımsattıktan sonra o yolcular kimbilir ne dünyalara geçecektir.Tebrikler Aynur hanım.Sevgi ve selamlarımla.

Her yaşanmışlıktan bir yazı doğar. Senınde oyle olmus cnm. Güzel yazın için teşekkürler.

cansın sen aynur ! ...CAN

tbr

Esra Hanım'ın dediği gibi; o ağacın yanına gidip geldim, denemenizi okurken. Görüşünüze hayran kaldım. Sizi candan kutluyorum. Başarılarınızın devamı dileğimle.
Suna Doğanay

Sevgili Aynur çok güzel düşünceler bunlar.Okurken, seninle beraber ben de o ağacı gördüm.oralara gittim.Çok akılda kalan bir şiir olmuş.Sevgiler ,selamlar arkadaşım.
esra.

Bazen ağaç , bazen tren , bazense yolcu oluyoruz şu hayatta. Ve hepsinden içimizde bir şeyler kalıyor , adam oluyoruz o zamanda.