El Kızı Şiiri - Mehmet İler

ELKIZI
Böylemiydi ana baba sevgisi?
Hani nerde kaldı güzel yıllarım?
Sevip okşadığım ılık nefesi;
Elkızı bitirdi, kime ne deyim.

Sabah- akşam toplanırdık sofraya.
Şeker mi katardık içilen suya?
Geçti aylar yıllar, geldik buraya.
Demek ki kanun bu, kime ne deyim.

Gelin isterikken neydi muhabbet.
Çocuk oldu artık etmiyor minnet.
Ne olursa olsun evlat muhannet!
Uydu elkızına, kime ne deyim.

Sahte imiş sevgi, saygı ve hürmet!
Uçurdum şahini etmiyor minnet.
Hâlbuki çok yakın mübarek cennet!
Elkızı bilmez ki, kime ne deyim.

Ana baba başa taç mı, sorarım?
Bayram gelir oğlum- kızım ararım.
Nerde kış aylarım, hele baharım?
Sarardı yapraklar, kime ne deyim.

Gelin ceylan iken küheylan oldu.
Daha ilk çocukta yetkiyi aldı.
Sofrayı ben kurdum, yemeğe daldı.
Zamane gelini, kime ne deyim.

Saygı biter, söze azar karışır.
Küs olsa da oğlun ile barışır.
Gündüz ne duyarsa akşama taşır.
Gece hocası bu, kime ne deyim.

Oğlan everdim ki yardımı olsun;
Ayda bir kerecik kapımı çalsın.
Benim bu halimi eller ne bilsin.
Yaram derinde dir, kime ne deyim.

Mehmet im yaşlandın çenen mi düştü?
Sakalın ağardı, yüzün buruştu.
Şeytan bile gelin deyince şaştı.
Onun fendi yeter kime ne deyim.