El Feneri Şiiri - Yorumlar

Dokunmayın bana şimdi.. 'bam telime' basmayın Öğretmenim...
Yani siz 'yokluğa, tahtaları gıcırdayan bir okula' gittiniz..Gece dağ keçileri size arkadaş olarak geldi, garip tıkırtılardan korktunuz... Ta ki İstanbul'da oturan ve köyünü unutmayan bir beyefendi 'EL FENERİ' verene kadar 'karanlığın kollarına' teslim oldunuz da.. Ben caddeleri 'köprü', sokakları patika olan köyde elektrik direklerini mi saydım sanıyorsunuz?
Nerde..!
Uğuldayan bir çay akardı okulun hemen altından.. Bir çınar 'rüzgarsız' havalarda bile hışırdadı sabaha kadar... En yakın evin körez lambasına pencereden bakardım, sanırım bir km. kadar uzaktaydı... Gözlerim yorulur, uykuya teslim olur, yavaşça pencereden sıyrılıp sokulurdum yatağıma..

Ta ki bir lüks lambası alacak kadar param olduğunda, ben karşıdaki evlere yoldaş olmuşum, giderek her eve girdi de o lambalar, isli, en küçük esintide sönüveren idare lambasından kurtuldu köylüler..

Okul muydu, yoksa koyunların, keçilerin ağılı mıydı ilk geldiğimde şaşırmıştım, kapısına kilit sokmadan açıldığında.. Ama ben tayin olup kasabama gelirken, etraı çevrili 4 dönüm bahçesi olan, pırıl pırıl bir okul bırakmıştım...
Öğretmen, geldiği yeri değiştirirdi bizim bildiğimiz..
'El feneri' gibiydik yani....

Sayfanızda 'anılara doğru' gittim, o güzelim köprüyü bayraklarla donattığımız bayramları hatırladım.. Daha ne olsun..
Şimdi okul terk edilmiş, köprü yıkılmış kimin umurunda? Bahçesine diktiğimiz zeytinler ürün veriyor ya.. Teselli işte...

Kutlarım öykü/denemenizi Öğretmenim..