El Ele Şiiri - Raşit Evşen

EL ELE
Henüz tanımamışken dünyayı
Mutlulukla başlamıştı yaşam.
Hayallerle süslemiştim gönlümü,
Karşılaştığım engeller küstürdü beni,
Umutlar ötelendi başka baharlara.
Güle küsmüş
Çalı dibindeki bülbül misali
Devam ederken yolculuk
Aniden göründü çakıllarla kaplı dağ yamacı.
Keçi yolağı bile olmayan dağ yamacı!
Çakıllar yuvarlarken bayır aşağı
Bazen kayalara çarptı başım.
Hiç iyileşmedi
Ayağımdaki yara,başımdaki ağrım.
Yuvarlanmışken yamaçtan
Bu düzlükte yabancısın dediler bana.
Saklı,gizli yürürken geceleri
Karanlık bir sokağa attılar beni.
Işık görünmüyordu hiçbir köşede.
Yol alırken düşe kalka
Yürüdükçe anladım çıkmaz sokakta olduğumu.
Bir ses geliyordu çok uzaktan
Yüz yıl öncesinden,tanıdık bir ses,
Ama yolum karanlık çıkmaz sokak.
Başka sesler de geliyordu inlercesine
Kapanlara yakalanmış,hendeklere düşmüşler yürürken.
Kapanlardan kurtarıp,çukurlardan çıkarınca onları
Dediler
Beraber olalım
Kapanları biz kuralım bizi engelleyenlere,
Yürümeliyiz el ele, omuz omuza
Bir daha ayrılmayasıya
Taaa o sesin geldiği yöne
Yakalamalıyız mutlu günleri
Yaşamalıyız ÖZGÜRCE !
30.04.2