El çektim Şiiri - Ali İhsan Karataş

Kalbim mühürlü sayende...
Ne sevdalar geçti ne sevdalar.Neler bitti şu dilimde.Ne söyleyemedim ki hala neyim kaldı bu iklimde.Ne bulaştırdın ki bana neden hala sende kalsın! Gülüp geçtiğim devrana neden boynum bükük kalsın..
Ne bıraktın bende ne ki; karanlığı aydınlanmaz! Esrarıyla süregelen acıların da paslanmaz.Senden sonra bütün olay,sende kaldı hep varlığım.Bu nefretin dehşetine yıllar yılı ben tanığım! Ne görünen oldum yare ne görünmez diyardayım.Cesaretle bir dokunsan göreceksin ben burdayım...
Akan gitti gözlerimden damarlara ulaştı ki,çaresizlik her nefiste benliğime bulaştı ki; anladım hastalık sende yayılmaya da yüz tutmuş.Beni bu derde düşüren dermanını tez unutmuş.Kuruttuğuyla kardadır,övünmesiyle uslanmaz! Vefasızlık nehirinde İhsan nasibi bulamaz.Ne istedin benden neki garip görsen acımazsın.Öfken dağları aşarken,nedenini sınamazsın.Şimdi bütün yüzler sensin,bütün sevdalar kapında.. Sevdaya susamış gönlüm,nefretinin baharında.
Kazılmayla bulunacak zerren olsa ben arardım! Sana muhtaç her yönümü dilim dilim parçalardım.Herkes nefretle bakarken bütün yüzlerde sen varsın,sen aşığının dilinde dolaşan büyük yalansın! Ne seninle vardı gönlüm,ne senden sonra bütünüm.Adın sevda olmuş,yalan! Bu divanda geçmez paran.

Şimdi sevmek sevdadansa sevmeyeyim de hak olsun,sevenlerin gönülleri benden gayrı rahat olsun... Sevgimin adı mezarda,sevdam kimsesiz firarda.