El çek gözlerimden ey karanlık...

El çek gözlerimden ey karanlık,
bir aydınlık yarınımdan başka ne kaldı…
Dün çocuksu hayallerin peşinden koşarken şu acı gerçekler hepsini nasılda çaldı…
Sor ufuktaki saklı güneşe şu gönül meydanında kim beni benden aldı…
Ayrılığın şafağında, bir bu beli bükük
gölge, birde O vardı…

Doğma artık ey güneş, onsuz bugünde senin olsun yarınında…
Ne dağımda kar , nede gül kaldı gönül bağımda…
Kovarken beni hanesinden mutluluk,
Sevinçler el sallıyordu sağında…
Ödedim hayata dair bütün bedelleri,
Aldım ihtiyarlığı, şu gençlik çağımda…

Ve dahi ,Aldım voltatamı işte gidiyorum kendimden habersiz…
Bir bilinmezin ötesinde bekleyen kaderim nasılda sessiz…
Çekerken ayaklarımın altındaki yer beni
İsyankar şu başım çaresiz…
Bütün bahanelerim gel diye çağırıyorken,
ben ise gidiyorum bahanesiz…

Giderken Bırakmadım geride hiçbir şey , sadece gözümden süzülen birkaç kadreden başka…
Çözüldüm bütün sevmelerden,
bel bağlamıyorum onun olmadığı AŞKA…
Bir yudum gibi yutarken hayat ,
kader restini çekmiş meğer başta…
Al duy duya bilirsen,bütün Feryad figanım,
şu birkaç damla yaşta…

Kuruyup giderken ömrüm , canım sanki gerilmiş yayda…
Bari şu son elvadayı kabul et adamdan bir sayda…
Zor iş seni unutmak , unuttum demek şu dile kolayda…
Yağmamışsa vaktinde yağmur,
Artık kurumuş çiçeğe ne fayda…

Şu çaresiz gönlümle, eline kaldım Amansız bir deli sevdanın…
Evirip çevirirken yüreğimi avucunda,
Ne gereği vardı bu erken vedanın…
Ey kader adınımı koymayı unuttun,
bana gördüğün bu revanın…
Ve titreyen ayaklarımla giderken sona doğru,
Eline kaldım göğsümde yorgun düşen şu
vicdanın…