El- Aziz ( II ) Suskun Çığlık

Bundan böyle yüzün soğuk, ısıtmıyor çehren beni;
Bozuk yollarından rastgele yürüyerek uzaklaşıyorum…
Çarpık kentleşmen umrumda değil umursamıyorum,
Senden çektim elimi izle; izlerimi silerek gidiyorum!
-Üç şeyle seni harcamışlar “alt yapın” kimin umrunda?
Yaya yolu gibi yollarında, üst üste çıkmış araçlar ne?
Makam-mevki, evler, arabalar bir dördüncüsü bende kalsın!
Bu üç, hayır dört tane tapılası tapular varken sen kimin umrundasın!

Eline bir dosya alan makamı için Ankara’da!
Kentin proje dosyası raflarda bile yokken;
Umut işte, sahte projelerle oyalanır aldatılırsın.
Belki layığız, payımıza düşen yüz üstü sürünmek!

İnsanlar layık olduğu şekilde yönetilir, “itirazımız yok”!
Arife tarif ne hacet, zarife incelik deme, ne gerek!
Bizlere söz söylemek dursun, haddimizi aşar söz!

Tapılacak dört tane meta varken başka yok kelime,
Zalimliklerle, zulümle çepeçevre kuşatmışlar çevreni…
-Gelmeyen pişman, gelen; bin pişman, giden üzgün..!
Kaçmak istiyorum, buz gibi soğuk çehrenden gitmek…

Zulme sessiz kalanlar, aynı zulmün kendilerini saracağını düşünmez.
Neden sesin çıkmaz, ruhun kabzedilmiş ölmüş gibisin,
Dilsiz şeytanlar mı sarmış sağını solunu, etrafını berini?
Hani nerede yüksek sesli Harput’lu şairlerinin sesi?
Siyasetemi yenik düştün, çıkarcılar mı bozguna uğrattı seni?

Şairlerin aşka boyun eğmesi sizi aldatmasın sakın!
Haksızlık, zulüm karşısında şahlanmış bir küheylan olur;
Zincirini kırmış deli olur, hepsini bir kalemle vururlar…
Daha fazla zorlamayın takarlar, bir çırpıda yakarlar!