Eksiltmeden Sevdim Seni Sevgili

Yürüdüğüm yolun inceliğine bakmadan geçerken karşı kıyıya dökülen cümlelerin ardına saklanmıştım. Korumasız ve savunmasızdım yaşadıklarım beni katılaştırmıştı ve işte bu yüzden şeytanın asasına dokunmadan yürüyordum.

Önümde uzanabildiğim kadar umut vardı ve ben o umudun peşinden yalçın kayalıklara tırmanmayı bile göze almıştım. Kimdim neyin peşindeydim hiç düşünmüyordum. Yürüyordum sadece yüreğimde senin sevdan, gözlerimde senin siluetin ve yanımda senin nefesini hissederek.

Hayatın yozluğuna inat senin varlığındı beni hep ayakta tutan yaşamımda adını adımla birlikte yazdım, attığım her adım sen, aldığım her nefes sendin. Yaşamım yaşamına eşleşmişti ve biz değil ben olarak yaşıyordum.

Duygularımın her ezilişinde parçalanmış dizlerime rağmen yeniden ayağa kalkıyordum,
Sızlamalarımın önüne senin sevgini seriyordum, acılar insafsızca bedenime yapışırken ihanet zincirlerine karşı koyuyordum.Çükü yanımda hep sen vardın sonuna yaklaştığım zaman kesitinde dahi nefeslerimi sayarken senin varlığındı beni yaşama döndüren

Dıştan farklı bedenler gibi görünsek de biz tektik. Karanlık ve kızıl düşüncelerin ortasında bir ışık huzmesinin bizi aydınlatması ile yetiniyorduk. İçimde yaşatmam için zamanın bütün saniyelerini kullanıyordum. Kaybedenlerin arasında olmayı hiç istemedim, çünkü sen hep yanımdaydın..Elimi uzattığım kadar uzak, nefesim kadar yakındın. Kimsin nesin demedim hiç sana, tüketmelerine aldırmadan tükenmeden sevdim seni, yalnızlık bataklıklarına hiç düşmeden.

Hiç sızlanmadım yokluklarına ve hiç isyan etmedim, beni sevmemelerine.
Eksiltmeden sevdim seni hiç sevgi satın almadım yokluğuna düşmek bile beni senden uzaklaştırmadı çünkü yüreğim senin yüreğinin yanında yol almaktaydı.

Seni bana sorduklarında seni anlatmamı istediklerinde. Ayrılığın sesini duymuş, hasretin rengini tanımış, özlemin resmini yapmış cümlelerle anlattım seni.

Boğazıma kadar gömülsem de anılar bataklığına sevmeye ve sevilmeye dair her ne varsa ona tutunuyordum. Kısalan umutların ucundan tutup tekrardan senli zamanlara dönüştürüyordum. Kol kola gelen korkulara inat sen sesinin yankısında güven veren sesinle geleceğe umutla bakıyordum. Gelecek zamanlara bırakmadan usanmadan umut tohumlarını ekerken.

Ne yaz ne kışlar eskittim, ne baharlar tükettim sensiz ve bir kere bile isyan etmedim. Kalabalıklarda gidilen yalnızlık ölümlerine yoldaşlık bile etmedim, çünkü benim yalnızlığım hep senliydi. Gidişlerimin kulvarlarında ki her engeli senin yardımınla geçiyordum. Yaşamın değiştirilemez kurallarını senle devam ettirebilmek için tersine çeviriyordum.

Bütün yorgunluğuma bezginliğime rağmen hayatıma kurşunlanmış bir ad var. Kış ayazında sönük ışıklar altında saygın bir sevdayı omuzlarımda taşımanın huzurunu yaşıyordum.

Dur anlarının ve en son noktaya geldiğimde haykırarak çilenin zincirlerini kırıyor ve senli seslerle uyanıyordum zifiri uykulardan. Yoklukla varlık arasına çizilmiş çizgilerin ipini çekenler acıyla güçlenmiş yüreklere dokunmaya bile cesaret edemiyorlardı. Hayatı inceldiği yerden koparmadan tutmaya çalışıyordum. Kopanı tutmak her ne kadar zor olsa da.

Belkide zor bir aşktı bizimkisi. Sen keyfini sürdükçe benim acı çektiğimin bile farkında değildin. Bir camın ardından karartıya bakmaktı, sessizce el sallamak umutsuzluğun hüküm sürdüğü umut şehirlerinde. Sadakatti aşk, benim kitabımda sever gibi yaşayamazdım, yaşamadım da. Sevdim derken yüreğim sarsılırdı, bedenim tutuşur, yangın yerine dönerdi. Közler inerdi yüreğimin ortasına.

Artık bitip bitmediği belli olmayan bir aşkın kahramanı olmakla övünç mü duymalıyım, yoksa ben sevdim derken yanıldım mı demek daha kolay olur işte onu bilmiyorum. Seninle ilgili bütün anıları yüklenip dolaşmama rağmen hala aşkından pişman değilim.

Üç beş yılda bir selam ver bari sevgili, selamının alınıp alınmayacağını yüreğime sor...

Fatma AVCI
04.07.2012