Eksilmeyen Sevda Şiiri - Uğur Kağan

Seninle hiç yan yana duramadık,
ama ben her sabahın ağır sessizliğinde
omuzlarına dokunmadan bile
sana yaslanmış bir ömrün içinden yürüdüm.

Hayatın yükü, biz sevmeye kalkınca
daha da ağırlaşırmış meğer.
Sen ışığa benzeyen bir geleceğe uzanırken
ben dar sokakların yorgun nefesinde
her gün bir adım daha eksildim.

Yoksulluğun pas tuttuğu avuçlarım
hiç tutmadı ellerini,
ama o boşluk
bir dokunuştan daha gerçekti.

Ben seni
kimselere söyleyemediğim bir iç yangınıyla,
kimsenin görmediği bir emekle sevdim.
Bir çocuğun büyümesine benzedi bu sevda:
yavaş, sessiz, inatçı
ve kimi zaman acı.

Birlikte olamadık, biliyorum,
ama senin adın
bütün ömrümün gizli ağırlığı oldu.
Her iş çıkışı, yüzü yorgun insanlarla
aynı dolmuşa binerken
aklım senin hiç duymadığın bir şarkıya tutunurdu.

Seni sevmek
gerçekleşmeyecek bir umudu
inatla taşımaktı.
Kimse görmedi,
kimse fark etmedi,
çünkü içimde taşıdığım şey
aşk değil,
aşkın en sessiz yarasıydı.

Sen başkasının omzunda huzur bulurken
ben senin yokluğunda büyüdüm.
Kırılmadım,
ama her gün biraz daha içime gömüldüm.
Kader bazen insanın önüne
amansız bir kapı koyar;
ben o kapının önünde
bir ömür bekledim seni.

Ve bil:
Aynı gökyüzüne bakmak teselli değil.
Ben seni
yan yana duramamış olmanın acısıyla,
yine de pes etmeyen bir kalbin inadıyla sevdim.

Belki senin için bir cümle bile değilim,
ama ben
hiç sahip olamadığım bir kadını
ömür boyu eksilmeden sevecek kadar
yorgun ama onurlu bir insanım.

Ulaşamadım sana,
ama içimdeki yol
hala sana doğru uzanıyor.
Belki hiç kavuşmayacağız,
ama ben yine de biliyorum:
Bazı aşklar
vuslatsızlığın içinde filiz verir.