Eksilmek Yavaş Yavaş.. Şiiri - Serap Ünal

kendimi tanıyamıyorum...
tanıdığımı idda ettiğim zamanlarda
ki nice hadiseler vuku bulur...
eylemlerimi tanıyamıyorum...
eksiliyorum sankii
gün geçtikçe azalıyormuşum gibi hissediyorum...
zaman beni eskitip örseledikçe parçalnıp
her esen rüzgarla savruluyorum gibi..
hani insan büyüdükçe daha güçlü olurdu...
ben eskiye göre daha alınganım..
daha kırılgan ve hassas...
dokunsalar kırılacakmışım gibi camdan hissediyorum..
hani olgunlaşırdı insan zaman geçtikçe..
ben çocuksulaşıyorumm..
giderek ilgiye sevgiye olan ihtiyacım artıyor...
yalnızlık yüceltiğim bi kontesken...
şimdi o kontesten korkuyorum...
kendimi tanıyamıyorum...
olaylar karşısında tepkilerim benim değil gibi..
daha az gülüyorum...
eğlenceli ve espirili kimliğimin eridiğini hissediyorum..
neden böyle değişiyorum...
neden böyle korkuyorum...
neden anlamlar bu kadar hızlı yer değiştiriyor
anlamıyorumm.....
herşeyin değişken,devingen ve hareketli oluşu....
bu ivme bu hız...
ürkütüyor benii...